Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Γιώργος Παπανδρέου αποτελεί μοναδικό φαινόμενο παγκοσμίως. Είναι ο μόνος ηγέτης κόμματος που ενω έχασε τρεις εκλογικές αναμετρήσεις και μάλιστα την τελευταία από τη "χειρότερη κυβέρνηση που είχε ποτέ η χώρα" όπως τη χαρακτήρισε ο ίδιος, επιμένει να παραμένει πρόεδρος, με προφανή κίνδυνο να διχάσει το κόμμα του.
Πολλοί ασφαλώς ευθύνονται για την ήττα, αλλά περισσότερο από όλους ο αρχηγός. Αυτό είναι ένα αξίωμα που δεν χρειάζεται να αποδειχθεί. Κατά τη γνώμη μου, δύο ήταν τα κύρια αίτια της πρωτοφανούς πτώσης στις εκλογές:
Α) Ο Γ. Παπανδρέου δεν είναι από τη στόφα των αρχηγών. Δεν εμπνέει και δεν συναρπάζει το κοινο με τα συνθήματά του και
Β) Η τακτική που ακολούθησε τα 3,5 χρόνια σαν αξιωματική αντιπολίτευση, ήταν στείρα και άγονη τελείως. Σε κάθε πρόταση της κυβέρνησης προέβαλε μονίμως άρνηση. Μια τέτοια κραυγαλέα περίπτωση άρνησης, ήταν αυτή της κατάργησης της διάταξης των προνομίων των "αιωνίων φοιτητών". Όλη η κοινωνία είναι υπέρ της κατάργησης για να λείψει αυτή η γάγγραινα των Πανεπιστημίων, εκτός από τον Γιώργο Παπανδρέου...!
Η ουσία και ο σκοπός της αντιπολίτευσης δεν είναι η μόνιμη αντίθεση με την κυβέρνηση, αλλά ο έλεγχος των πράξεών της. Αυτό σημαίνει ότι αν η κυβέρνητική παράταξη προτείνει κάτι καλό και ωφέλιμο για τον τόπο, η αντιπολίτευση πρέπει να το υπερψηφίσει.
Δυστυχώς ο Γιωργάκης ήταν οπαδός της άρνησης και οι σκεπτόμενοι πολίτες τον τιμώρησαν.
Τώρα με την άρνησή του να παραιτηθεί, υπάρχει φόβος να προκαλέσει για τέταρτη φορά κακό στο ΠΑΣΟΚ: να κροκαλέσει τη διάσπαση του κόμματος. Αυτη η εξέλιξη θα είναι η χειρότερη για το κόμμα, αλλά και για τη χώρα μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου