¨Ο Γιάννης ο Παλούκας δεν είχε πώς να μεθύσει και πώς να εορτάσει τα Χριστούγεννα εκείνη τη χρονιά. Ήτο συνήθως άεργος, και οι τεμπέλικες μικροδουλειές τις οποίες εξετέλει κάποτε, πότε κουβαλών νερό με τη στάμνα εις τας οικίας, πότε υπηρετών τους κηπουρούς, τους αλωνιστάς και τους εργάτας των ελαιοτριβείων, πότε βοηθών τους γριπάρηδες εις την ανέλκυσιν του μακρού ατελειώτου γρίπου επί της μεγάλης άμμου εις τον αιγιαλόν,δεν το είχαν σηκώσει κατά το έτος εκείνο. Τι να κάμει; Πώς να περάσει τέτοια χρονιάρα μέρα; Τί εσοφίσθη;
Της Κοκκώνας το σπίτι, το οποίο εφοβούντο τα παιδία της πολίχνης, και το οποίον δεν αγίαζαν οι παπάδες όταν κατήρχοντο από την άνω συνοικίαν με τους Σταυρούς, ήτο κατάλληλος σταθμός δια να κρυβεί κανείς και να περάσει ως καλλικάντζαρος, επειδή το εκαλούσαν οι μέρες, αφού μάλιστα χάριν των ημερών αυτών θα το έκαμνε και ο Παλούκας. Απ᾽εκεί θα επερνούσαν όλα τα παιδία της κάτω ενορίας, δηλαδή τα δύο τρίτα των παιδιών του χωριού, εις το γύρισμάτων από την επάνω ενορία, ότε θα είχον ικανά κέρματα εις τα θυλάκιά των. Ο Παλούκας δεν εσκέφθη περισσότερον.
Έλαβε παλαιόν σιδηρούν τηγάνιον, εμουτζουρώθη όλος εις το πρόσωπον..........¨
¨Της Κοκκώνας το σπίτι¨, είναι ένα Χριστουγεννιάτικο διήγημα του Παπαδιαμάντη, και με την ευκαιρία της αυριανής γιορτής, παρέθεσα πιο πάνω ένα μικρό απόσπασμα. Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες ανατρέχω στη μαγεία των γραπτών του μεγάλου Σκιαθίτη, που δυστυχώς οι νεώτερες γενιές δεν μπορούν να απολαύσουν. Αυτό που ο Ελύτης αποκάλεσε ¨μαγεία του Παπαδιαμάντη¨ και μας προέτρεψε να τον μνημονεύουμε μαζί με τον Σολωμό.
