Πώς σταματούν ξαφνικά κι όλα μαζί τα τζιτζίκια

Αγαπημένε φίλε έφυγες τόσο ξαφνικά από κοντά μας και
πονάει τόσο πολύ η απουσία σου. Τώρα πια τίποτα δεν είναι
όπως πρώτα! Άφησες ένα μεγάλο δυσαναπλήρωτο κενό μεσ'
την ψυχή μας φεύγοντας. Ο ίσκιος και το θρόισμα των ελάτων
επάνω στην αγαπημένη Πίνδο που τόσο αγαπήσαμε, ματαια
θα σε περιμένουν φέτος κοντά τους. Ίσως, - ποιος ξέρει - να
συναντήσεις εκεί που πας, την αγαπημένη σου Σοφία, τον Μί-
μη που και αυτός βιάστηκε να φύγει ή ακόμη τον "Μαύρο Κα-
βαλάρη", (ξέρεις εσύ τι εννοώ). Εμείς που μένουμε εδω πίσω
σ' αυτήν την αίθουσα αναμονής που λέγεται Ζωή, πάντα θα
σε θυμόμαστε και πάντα θα αναπολούμε τις τόσες ευχάριστες
και ανεπανάληπτες στιγμές που περάσαμε μαζί, στη πρώτη μας
νιότη. Σου στέλνω ένα εκ βαθέων τελευταίο χαιρετισμό και
σου εύχομαι ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ με ένα απόσπασμα από την "Κίχλη"
του Σεφέρη, που είναι σαν μια περιγραφή όχι μόνο της ζωής
σου, αλλά και της ζωής όλων μας!

"και είσαι
σ' ένα μεγάλο σπίτι με πολλά παράθυρα ανοιχτά
τρέχοντας από κάμαρα σε κάμαρα, δεν ξέροντας από που
να κοιτάξεις πρώτα,
γιατί θα φύγουν τα πεύκα και τα καθρευτισμένα βουνά και
το τιτίβισμα των πουλιών
θ' αδειάσει η θάλασσα, θρυματισμένο γυαλί από βοριά
και νότο
θ' αδειάσουν τα μάτια σου απ' το φως της μέρας
πώς σταματούν ξαφνικά κι όλα μαζί τα τζιτζίκια".