"...ίσκιος από ένα σύννεφο που ταξιδεύει στον κάμπο...."

Οι "πολιτισμένοι" Ευρωπαίοι άποικοι της Αμερικής, το 1855 συνέχιζαν ακόμη την πορεία προς τη Δύση, εξεφανίζοντας δια πυρός και σιδήρου τους γηγενείς πληθυσμούς της ηπείρου, τους λεγόμενους "ερυθρόδερμους". Ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ Φραγκλίνος Πιρς ζήτησε από τον Αρχηγό Σιάτλ, να του πουλήσει τη γη των προγόνων του και ολόκληρης της φυλής του, αυτός ο "απολίτιστος" μαντεύοντας βεβαίως την κρυμμένη απειλή, του απάντησε:


«Πώς μπορείτε να αγοράζετε ή να πουλάτε τον ουρανό – τη ζέστα της γης; Για μας μοιάζει παράξενο. Η δροσιά του αγέρα ή το άφρισμα του νερού ωστόσο δεν μας ανήκουν. Πώς μπορείτε να τα αγοράσετε από μας; Κάθε μέρος της γης αυτής είναι ιερό για το λαό μου. Κάθε αστραφτερή πευκοβελόνα, κάθε αμμούδα στις ακρογιαλιές, κάθε θολούρα στο σκοτεινό δάσος, κάθε ξέφωτο και κάθε ζουζούνι που ζουζουνίζει είναι στη μνήμη και στην πείρα του λαού μου, ιερό. [...] Αλλά εμείς είμαστε άγριοι. Μας είναι κρυφά τα όνειρα του λευκού. Και επειδή μας είναι κρυφά, θα εξακολουθήσουμε το δρόμο μας. Αν τα συμφωνήσαμε μαζί, θα το πράξαμε, για να σιγουρέψουμε τις προστατευόμενες περιοχές που μας τάξατε. Εκεί θα ζήσομε, μπορεί, τις μετρημένες μέρες μας καταπώς το θελήσαμε. Οταν ο στερνός ερυθρόδερμος λείψει από τη γη, και από τη μνήμη δεν απομείνει παρά ο ίσκιος από ένα σύννεφο που ταξιδεύει στον κάμπο, οι ακρογιαλιές αυτές και τα δάση θα φυλάγουν ακόμα τα πνεύματα του λαού μου - τι αυτή τη γη την αγαπούν, όπως το βρέφος αγαπάει το χτύπο της μητρικής καρδιάς. [...] Ενα ξέρομε – ο θεός σας είναι ο ίδιος θεός. Η γη Του είναι ακριβή. Ακόμα και ο λευκός δεν γίνεται να απαλλαχτεί από την κοινή μοίρα.»
"Ένα βλέμμα"